കണ്ണാടി

എന്റെ നിലക്കണ്ണാടിക്കുള്ളില്

ഒരു പെണ്ണ് താമസിക്കുന്നുണ്ട്;

ചില്ലുഭിത്തിക്കപ്പുറമിരുന്ന്

അയല്‍ക്കാരിയെ കൌതുകത്തോടെ നോക്കുന്നവള്

എന്റെ പൊട്ടിന്റെ ചരിവും പുരികത്ത്തിന്റെ വടിവും

സൂക്ഷ്മതയോടെ അളക്കുന്ന ഒരുത്തി-

അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍

വസ്ത്രങ്ങളെ മുറിച്ചു കയറുന്ന വഴിയോരക്കണ്ണുകള്

അറിയാതെ അശ്ലീലം പറയുന്ന ബസ് യാത്രക്കാര്

സ്പര്‍ശങ്ങളില്‍ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുന്ന ഞരമ്പുരോഗികള്

‍ഷാള്‍‍ കൊണ്ടു ശരീരം മറച്ചു

പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോള് ഓര്‍ത്തുപോയി

എന്റെ കണ്ണാടിയും

എനിക്കെതിരോ, ദൈവമേ?

രാധാമാധവം

എന്നുള്ളിലുള്ളോരു കണ്ണനല്ലാതൊരു

കണ്ണനില്ലെന്നേ നിനച്ചുള്ളൂ
-അയ്യപ്പപ്പണിക്കര്‍

കണ്ണന് ഞാന്‍ കളിപ്പാട്ടമാണ്,
ജന്മങ്ങള്‍ മാറിയെടുക്കാവുന്ന ലോഹപ്രതിമ-

ഇടക്കെപ്പോഴെങ്കിലും കണ്ട് രസിക്കാന്‍

യാഗങ്ങളില്‍ വാമഭാഗം വഹിക്കാന്‍

ചോദ്യങ്ങളില്ലാതെ തിരിച്ച് നടക്കാന്‍

വാരിയെല്ലുകളൂരിയെടുത്ത് വളര്‍ത്തുന്നതാണെന്നെ;

പ്രണയമിതിഹാസങ്ങളില്‍ പറഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍

കണ്ണനെ പത്നിമാര്‍ക്കിട്ട് കൊടുത്തിട്ട്

ഒറ്റക്ക് വിരഹവും പ്രണയവും താങ്ങുവാന്‍

മുനിമാരുരുക്കിയെടുത്തതാണെന്നെ;

പ്രേമമൊരു കഥയല്ലെ?

കാളിന്ദി സ്വപ്നങ്ങളും,

അപ്പോള്‍

‍രാധയോ?

നമുക്ക് തുടക്കങ്ങളിലേക്ക് തിരിച്ച് പോകാം,

വാക്കുകളില്‍ അഗ്നിയും പ്രണയത്തിലസ്വസ്ഥതയും

കത്തിനിന്ന തുടക്കങ്ങളിലേക്ക്;

അവിടെ;

ഞരമ്പുകള്‍ വലിഞ്ഞ് പൊട്ടുന്ന നിമിഷങ്ങളില്

‍കടലാസിലേക്കുരുകി വീണ മെഴുതിരിപ്പാടുകള്‍;

ചൂടില്‍ ചിറകടര്‍ന്ന് വീണ പൂമ്പാറ്റകള്‍ക്ക്

ഹൃദയം പകുത്ത് കൊടുത്ത കവിതകള്‍;

ഓര്‍മ്മകള്‍ ശൂന്യമായ വഴികളില്‍

പകച്ച് പോയ കണ്ണുകള്‍-

തുടക്കങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു പോയ രാത്രികളാകുന്നു,

പകലുകളുടെ ശാന്തിയില്‍ മാഞ്ഞ് പോകുന്ന

തിരിച്ച് വരാത്ത രാത്രികള്‍...